SAHNE SENİN

1923 doğumlu gazeteci ve yazar Hıfzı Topuz diyor ki, sevdiği kimselere "çocuk" diyen biriydi Atatürk.

Atatürk onların geleceğin umudu olduklarına ve ülkeyi değiştirebileceklerine inanıyordu. Verilen iyi veya kötü her şeyi sünger gibi çekeceklerini, onlara verilecek iyi eğitimin memleketin geleceği için hayati derecede önemli olduğunu biliyordu. Bence sevdiği insanlara "çocuk" demesinin sebebi buydu. Çocuk, ülkenin umudu demekti.

Okul yıllarımızda, özel günlerde, beden eğitimi hocalarımız bizlere koreografi çalıştırırdı. Nedendir bilinmez, (beceremediğimi kabul etmiyorum :) ) kendimi hep o ekibin dışında bulurdum. Özgüveni yüksek bir çocuk olmadığımdan bu durumu çok da dert etmezdim. Çünkü zaten katılsaydım da kesin utanırdım. Bir şeyleri yanlış yapardım diye düşünürdüm. Hem zaten bir şeyi çok isteyen bir çocuğu ne alıkoyabilir ki?

Belki de şuan yazmayı, konuşmaktan daha çok sevmemin nedeni zamanında bana "sahne senin " dememeleridir. Kim bilir? :)

Sonradan anladım bu gösterilerin önemini. Bu gösterilerin amacı çocukları alkışlamak, onlara "sahne sizin" demek, "yaparsın" demek ve ekip olmanın önemini göstermekti. Aslında özgüvenlerini arttırmaktı.

Belki de bu sayede gelecekte birileri bir işi yapamayacaklarını söylediklerinde, hayal katilleri ile karşılaştıklarında, inatla, onları duymadan, hayallerinin peşinden gideceklerdi.

Aziz Nesin'in güzel iki şiiri ile yazımı noktalıyor, güzel bayramlar diliyorum.

"Dünyada yapılmamış işler çoktur çocuğum. Derlerse ki bu işler bişeye yaramaz De ki bütün işe yarayanlar İşe yaramaz sanılanlardan çıkar."

Ah bir de Maslow ' un hiyerarşisi bozulduğunda geçerli olan bir şiiri var ki, teşekkürler Aziz Nesin.

"Öyle bir ağlasam, Öyle bir ağlasam ki çocuklar Size hiç gözyaşı kalmasa..

Öyle bir aç kalsam, Öyle bir aç kalsam ki çocuklar Size hiç açlık kalmasa..

Öyle bir ölsem, Öyle bir ölsem ki çocuklar Size hiç ölüm kalmasa..."